Ոչ ոք կրնայ քահանայ ըլլալ,
եթէ Աստուած չ’ուզէ: Քրսիտոս ինք կը կանչէ եւ Եպիսկոպոսին կ’ուղղէ անոր ապագայ գործակիցը:
Այս շնորհքը կը կոչուի ԿՈՉՈՒՄ: Բազմաթիւ են Աստուծոյ կոչերը. սակայն միշտ չեն լսուիր
կամ չեն իրականանար:
Ընդհանուր առումով, բաւական է Աստուծոյ եւ հոգիներուն ծառայել,
եւ ունենալ քահանային ատակ յատկութիւնները. խելք, առողջութիւն, անձնուիրում, այլասիրութիւն…
Ամուր շինելու համար՝ հարկ են հաստատուն հիմեր:
Շատեր կարող են ըսել՝ թէքահանայ
ըլլալու իրենց փափքը կը պարտին բարի քահանայ մը բացառիկ օրինակին: Կոչումը կրնայ ծնիլ
նաեւ որոշ խոկումներէ եւ մտածումներէ. ենթական վեհանձն հոգւով պիտի ուզէր փրկել իր դպրոցի
կամ գործի ընկերները, որոնք մոռցած են իրենց մկրտութեան հաւատքը:
Ճշմատրիտ քրիստոնեայ
ծնողները Աստուծոյ իրենց զաւակը տալու միշտ ուրախ կ’ըլլան: Ուրիշներ, ընդակառակն, իրենց
զաւակը երբէք չեն քաջալերեր: Ուրիշներ բացարձակապէս կը հակառակին իրենց զաւկին կոչման,
եւ ամէն միջոց կը գործածեն զայն իր գաղափարականէն հեռացնելու:
Պատանին, երիտասարդը
պարտի, ոչ միայն արգելք չդնել Աստուծոյ գործին իր հոգիին մէջ, այլ նաեւ գործակցիլ Անոր
շննորհքին: Որովհետեւ այնքան ալ հեշտ չէ ըլլալ խոնարհ, մաքուր, անկեղծ ու վեհանձն: